Η παρουσίαση των εργασιών πάνω στο θέμα που πραγματευόμαστε έγινε στις 17/01/2018 στην αίθουσα του εργαστηρίου πληροφορικής του ΓΕΛ Άμφισσας.
Υπεύθυνη καθηγήτρια: κα. Μπέτσου Παναγιώτα
Επίδραση των οικογενειακών μας προσώπων στην ανεξαρτησία μας
Ορισμός οικογένειας: Κοινωνικά αναγνωρισμένη, παραδοσιακά καθιερωμένη μορφή συμβίωσης των μελών της κοινωνίας. Σχηματίζει την αρχική βιολογική και κοινωνική κοινότητα που συντελεί στην αναπαραγωγή της κοινωνίας.
Οι ρόλοι των γονέων σε αυτήν:
-Πατέρας: προσπαθεί να εμποδίσει το παιδί από τις παγίδες της ζωής ή να το συμβουλεύσει για τις σωστές τάσεις και συμπεριφορές που πρέπει να υιοθετήσει στις διάφορες περιπτώσεις που θα αντιμετωπίσει.
-Μητέρα: μπορεί να βοηθήσει μέσω καθοδήγησης δημοκρατικού διαλόγου, κατανόησης, εμπιστοσύνης και εκτίμησης
Τα πολλά <<πρέπει>> των γονέων: Από τα παραπάνω εύκολα καταλαβαίνουμε ότι οι γονείς παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού. Έτσι, οι πράξεις τους έχουν άμεσο αντίκτυπο και στην ανεξαρτησία του και κατά συνέπεια, στις φιλίες του.
Υγιείς για την ανεξαρτησία των νέων πράξεις /
<<πρέπει>> γονέων:
- Πρέπει να ενθαρρύνουν την αυτόνομη δράση των παιδιών τους ακόμα κι αν αυτή αποτύχει
- Να παρέχουν αγάπη και υποστήριξη ώστε να τα βοηθήσουν στη λήψη σωστών αποφάσεων
- Να μην ακυρώνουν τους κανόνες αλλά να τους εφαρμόζουν κατάλληλα
- Να μην "ελέγχουν" τα παιδιά τους
- Να κορυφώσουν τα παιδιά τους με εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, αλλά και με γνώσεις που προέρχονται από την εμπειρία και τα βιώματα της ζωής
- Πρέπει να τα διαπαιδαγωγήσουν με τον πιο συμφέροντα τρόπο για τα ίδια τα παιδιά και να τα κοινωνικοποιήσουν από μικρή ηλικία
- Να μάθουν τους εφήβους να αξιολογούν κριτικά και αντικειμενικά
- Να μάθουν στους νέους το γνωστό <<Όλοι κάνουμε λάθη!>> ώστε να μην νιώθει μειονεκτικά και να κατατάσσει τον εαυτό του σε ομάδες ρατσιστικά δημιουργημένες (π.χ. έξυπνος-χαζός)
- Να μην αδιαφορούν και να αψηφούν τις απόψεις και τα επιχειρήματα των παιδιών
- Να μην το μειώνουν
- Να μην το καταπιέζουν υπερπροστατεύοντάς το
- Να δίνουν στο παιδί αυτονομία να κάνει τις επιλογές του και να χειραφετηθεί με τον ανάλογο σεβασμό
ΓΙΑΤΙ ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΟΧΙ;
Μήπως δεν λέτε εύκολα όχι; Τι μας φοβίζει άραγε και δεν ξεστομίζουμε εύκολα αυτήν την μικρή λέξη; Πόσες φορές αναγκαστήκαμε, σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο, να μπούμε στη διαδικασία να κάνουμε ένα σωρό πράγματα που δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε και όλα αυτά επειδή δεν είμαστε σε θέση να φέρουμε αντίρρηση. Μας ικανοποιεί η στάση μας αυτή; Θυμώνουμε άραγε με τον εαυτό μας όταν το κάνουμε; Γιατί συμβαίνει αυτό;
- Δεν λέμε όχι για να μην στενοχωρήσουμε τους γύρω μας;
- Αν πούμε όχι δεν θα είμαστε πλέον αποδεκτοί και αρεστοί στους άλλους;
- Μήπως νιώθουμε φόβο πως θα διαταραχθούν οι διαπροσωπικές μας σχέσεις;
Συχνά ο πραγματικός λόγος κρύβεται πίσω από μία χαμηλή αυτοεκτίμηση, που μας δυσκολεύει να εκφράσουμε την αντίθετη γνώμη. Η δυσλειτουργική αυτή στάση έχει και αυτή τις ρίζες της στην παιδική μας ηλικία. Είναι αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο εκπαιδευτήκαμε στο να δίνουμε και να παίρνουμε την αγάπη από τους οικείους μας, κυρίως αν η έννοια της αγάπης υπολογιζόταν σε συνάρτηση με τις επιδόσεις μας ή το πόσο "καλά παιδιά" ήμασταν. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που νιώθουμε την υποχρέωση να ικανοποιούμε τις ανάγκες των άλλων προκειμένου να είμαστε αγαπητοί και να νιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου.
Η προσπάθεια που καταβάλλουμε να εξυπηρετήσουμε τους άλλους και να τους πείσουμε ότι είμαστε απαραίτητοι σ'αυτούς γίνεται περισσότερο ψυχαναγκαστικά, αφού μέσα μας πλημμυρίζουμε από θυμό και αγανάκτηση, επειδή έχουμε την πεποίθηση ότι αν δε θυσιάζαμε τον εαυτό μας στις υπηρεσίες των άλλων, θα ήμασταν περιττοί. Όλα αυτά, λοιπόν, είναι μερικές από τις αιτίες που αποκτήσαμε αυτή τη δυσλειτουργική, για εμάς, συμπεριφορά.
Πάντα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι το να αρνηθούμε για κάτι χωρίς κάποιο λόγο είναι δικαίωμά μα, οπότε και ένα απλό "συγγνώμη, δεν θα μπορέσω", είναι αρκετό.
